Til deg som står aleine
med ei diger bør
og einsam sørgar og lengtar
til livet du hadde før
Til deg som møtte stengte vegar
der du helst ville gå
til deg som prøvde alt
og tilslutt ikkje visste rå
Til deg som vart utsatt for noko
du gjekk heilt aleine med
Til deg som ikkje vart trudd
då du fekk mot til å dele det
Til deg som såg klart før dei andre
og sa kva for veg det bar
dei andre lo og smilte
og kalla deg gal og rar
Til deg som vart ramma av sjukdom
i dine beste år
Til deg som ikkje kan hugse
det spira fordi det var vår
Til deg som pleier eit barn som er sjukt
og bruker all tida på det
Til deg som må kjempe ei bitter strid
for å få rå til graut og ved
Til deg som mista det menneske
du hadde så inderleg kjær
Til deg som føler at aldri igjen
kan nokon komme deg nær
Til deg som er gammal og sliten
og synest at du har gitt alt
no er du gløymt av alle
dei er travle i livets tralt
Til deg som er i eit mørke
ingen heilt forstår
Til deg som kjenner eksistensen
som ein prøve i harde kår
Til deg som må finne din styrke
til å leve kvar einaste dag
fordi det er ingen som seier
kom - me skal gjere det i lag
II
No skrik dei på redningspakkar
etter ein dag og to
dei som levde livet
mens ditt stod heilt i ro
Regjeringa blar opp sedlar
gir midlar utan stans
òg for å redde maskineri
som er tufta på ignorans
III
Men er det ikkje du
som er sterkast rusta no?
Fordi du har vorte vant til
å ikkje vere to
Og kanskje kan du nyte
det livet som veks fram
når ingen hastar omkring meir
og trafikken står der lam
Kan hende er det du
som kan merke aller først
når nokon har det tungt
og treng gode ord og trøst
Om mogleg kan du puste
litt friare enn før
når det ikkje kun er du
som ber ei diger bør